Son gemiye binip yola çıktılar. Duvara bitişik bir masada karşılıklı oturdular. Geminin garsonu geldi: "Ellilik bomonti", "ben de aynısından" dediler. Sonra biri anlatmaya başladı: "Apartmanın girişindeki eşiğin hemen yanında bir çift ayakkabı vardı. En üst kata çıktık, eve girdik, o kadar sessizdi ki derinlerden gelen bir çınlama duyuyordum. O çınlama hep var mı ki?" Diğeri duvara doğru dönerken aniden irkildi, "oha lan!" dedi, "gölgeme çarpıyordum". Biri diğerinin şaşkınlığına güldü. Diğeri ekledi: "Olm bu kadar mı olmamışlıklar üzerine kurulu bi evrende yaşıyoruz lan!" Hâlâ oradalar ve içmeye devam ediyorlar. Bazen diğeri çok sarhoş olup insanlar hakkında kötü sözler söylüyor, sonra dönüp kendine ağza alınmayacak küfürler ediyor, sonra gene insanlara saydırıyor. Biri bazen çok sıkılıyor. İtiraf edemediklerinden konuşmak istiyor:
Güzel Cuma gecelerini, gece yarılarını, Cumartesi sabahlarını,
güzel anların, yapamayacaklarıyla çelişkisini,
güzel anların 'senden hiç beklemezdim'lerle birlikte oluşturduğu paradoksu,
ötekilerin gölgelerinin arkasından ara sıra ortaya çıkan ayın dünyasına etkilerini,
ruhsal gelgitlerini anlatmak istiyor.
Biri "anlaşılmak istemiyorum" dedi. "Çünkü kimse kimseyi gerçekten anlayamaz. Sadece dinlenmek istiyorum. Hem dinlenmek hem de dinlenmek istiyorum." Diğeri aniden başını kaldırdı, "Efendim?" dedi. Biri anlatmaya devam etti:
"Söylemesi kolay.
İntihar bir çok insana şekilli gözükür ama
ölüm hiç sevimli değil.
Gölgene sahip çık!"
