Zamanın tüketmeyip sadece beslediği o tuhaf ilişkiler...
Suratın alaycı bir gülümsemeye boyanması... Madde ve ruh ilişkisi...
Acımasızlık; kendine bile...
Eskiden olduğu insandan hiç hoşlanmazdı, vücudunu zımparalattırırdı
kendine, paylaşmadan seviştirirdi. Şimdi o eskiden olduğu kişiyi arıyordu,
ona o kadar ihtiyacı vardı ki! Çünkü esas ihtiyacı olan şey ulaşamadığı
bir yerdeydi. Kendini kendi içine hapsetti...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder